Verhaal 2

Ammesiggenallo (hartelijk bedankt) voor jullie reacties en meeleven op blog 1!

Vandaag is het alweer 3 weken geleden dat ik hier aankwam. De tijd vliegt! De laatste tijd heb ik me meer en meer verdiept in de werkzaamheden binnen de clinic en contacten gelegd op het compound en daarbuiten. In deze blog zal ik iets beschrijven over de dorpjes, het vervoer en het geloof. De volgende keer zal ik iets meer ingaan op mijn werkzaamheden.

Dorpjes

Hidi is het dorpje waar het compound is gebouwd. Het compound ligt op een kleine heuvel. Als ik vanuit het balkon kijk, zie ik een prachtig groene vallei waarop akkerbouwers teff (soort graan) verbouwen, bonen, wortels enz. Voor me ligt echt het dorpje Hidi, een kleine nederzetting. Daarachter, zo’n 45 minuten wandelen ligt een vulkaankrater, gevuld met water. Dit uitzicht heeft iedereen die woont op de compound, de eigenaars Jan en Jacomijn van de Haar en de vrijwilligers (3 in totaal nu). Aan de ‘achterkant’ van deze kleine heuvel staat de clinic en de koeienstal. Bovenop is het aardappelbedrijf, kantoorruimten en de kantine. Als ik vanuit de clinic de compound afga door het hek (want deze hele heuvel is omheind met een hek tegen kwaadwillende mensen maar zeker ook dieren) loop ik rechtdoor naar een leuk klein dorpje, Koftu. Na het werk ga ik soms met een andere vrijwilliger een dorpje bezoeken. Al gauw roepen ze ‘vreemdeling, vreemdeling!’ Daarna zeggen ze;’ Nagoema? Hallo, hoe is het?’ Dit is weer een andere taal dan het Armhaars, namelijk Oromifa. Kinderen kijken je eerst schuw aan. Oudere mensen willen je soms een hand geven of maken een lichte buiging en nemen hun pet voor je af. Als ze je willen begroeten geef je een hand en tik je 1 of 2 keer met de schouder tegen elkaar. Uit respect ondersteun je met je linkerhand je rechterelleboog als je een hand geeft. Je kant het bijna niet vaak genoeg doen! Mensen praten hier bijna geen Engels. In de stad Debre Zeit gaat dat wel wat beter.    

Mensen vinden het leuk als je hun dorp bezoekt! Hele gezinnen komen uit hun hutjes of huisje naar de straat om je te zien en te begroeten. Soms vragen ze om geld of kleding, maar dat geven we niet.

Vervoer

Door de weeks ben ik meestal op de compound. Soms voor een boodschap naar Debre Zeit maak ik gebruik van de Jeeps. Dat is wel het fijnste vervoermiddel hier. Vorige week ging ik naar de markt om riet te kopen. Toen heb ik gebruik gemaakt van paard en wagen (Cary). Erg sneu voor dat beest die bergopwaarts bijna het loodje legde. In de stad kan je gebruik maken van de Badjat, een gemotoriseerde driewieler. Je moet heel bedacht zijn op wat je betaald, want ze proberen een blank iemand nog wel eens een loer te draaien. Dit transport middel is echt super handig, alleen zijn ze vaak overladen met mensen en boodschappen. Daarnaast heb je nog een busje. Die rijd rondjes en als je langs de kant je hand opsteekt stopt hij en brengt je snel op de plaats waar je wezen moet. Dit is wel het goedkoopste vervoermiddel, alleen niet de meest frisse.

Elke dag komt er om 8 uur een servicebus. Dat is voor de medewerkers van het compound gratis. Dat is een enorm gehobbel. Deze bus dient ook als melkbus. Mensen uit de omgeving komen dan met een Jerrycan melk brengen van hun koe die ze zodoende dan afbetalen. De melk gaat dan naar Holland Diary, die er weer yoghurt en kaas van maakt. Dat systeem van die koeien is volgens de methode van microkrediet (daar kennen we Maxima toch van?!). Heel leuk om te zien dat dit ook zo werkt!

Geloof

Veel mensen in de omgeving waar ik woon zijn Orthodox. Ze geloven in de Bijbel en in nog heel veel andere boeken die later zijn toegevoegd. Ethiopiërs zijn gelovige mensen. Laatst vroeg ik hoe dat kwam, maar ze zijn nog steeds trots op het feit dat hun vroegere koningin, de koningin van Scheba, koning Salomo bezocht in Jeruzalem. Ethiopiërs zijn een trots volk. In deze Orthodoxe godsdienst wordt er veel gedaan aan heilige en relikwieën verering. Dat bleek ook weer het afgelopen weekend. We vierde Meskel, de dag waarom het kruis van Golgotha zou zijn gevonden. Dit wordt gevierd door een kampvuur te maken met in het midden, hoog boven het kampvuur een kruis versierd met bloemen. Het kruis zal uiteindelijk niet in de brand vliegen wanneer dit vuur wordt aangestoken. Wel wordt er naar iets anders gekeken, dat is namelijk, naar welke richting waait de rook? Want daar waar de rook heen waait, daar is het kruis! Dat is voor de orthodoxe een heel belangrijk feest. Een Nederlander vertelde dat hij een lokaal iemand sprak over dit feest. Hij zij: ‘jullie vinden die rook zo belangrijk, gaat de rook gewoon weg niet naar boven? Moet je het niet verwachten in je geloof van dat wat boven is?’ Dit was een onbegrijpelijke opmerking voor de lokale man. De vormen en gebruiken zijn verschrikkelijk belangrijk, evenals het eten, gezellig bij elkaar zijn en dansen.

Naast zoveel Orthodoxen, vooral in de dorpjes, heb je een grote groep protestanten. Zij hebben bij alle feesten wel vrij, maar vieren dit niet. Zij houden meer de christelijke tradities aan. Er bestaat ook een grote groep moslims. Die wonen meer in het Noord Oosten. De godsdiensten leven heel vredig naast elkaar en zitten elkaar niet dwars.

In de omgeving waarin ik woon en werk, wordt het Orthodoxe geloof ook nog vermengd met mystieke gewoonten. Zo dragen kinderen en sommige volwassen een zakje aan een touwtje om hun nek met iets erin wat gemaakt is door de medicijnman. Ook worden er daardoor helaas veel abortussen gepleegd, omdat er soms wordt gedacht dat een bepaalde bloedgroep onheil zou kunnen brengen.

Het weer wordt langzamerhand beter. We kijken uit naar nog meer zon! Tot de volgende keer,

Marianneke