Verhaal 7

Gebons op de deur.. ‘Mariannneke, Marianneke, come, clinic, pregnant lady, delivery..’ Vlug ontwaak uit mijn diepe slaap. Trek wat kleding over mijn nachtgewaad aan loop, grits wat sleutels van de tafel en mijn telefoon. Dit is toch geen tijd…enne, ik ga al helemaal geen bevalling in mijn eentje doen. Het blijkt de tuinman te zijn die naar de clinic is gekomen met zijn familie. Zijn schoonzus staat op het punt om te bevallen, maar gelukkig hadden ze haar al gezegd dat ze naar huis moest, omdat wij geen bevallingen meer doen.

De volgende stap is dan om eventueel transport te kunnen regelen vanaf de compound om die vrouw in het dorp op te halen en te brengen bij een andere clinic in Rob. Ondertussen heb ik de ambulance driver gebeld. Allerlei scenario’s vliegen door me hoofd..wat als deze vrouw zo ver is en ze bevalt straks in de ambulance!? Toch maar alvast de brancard en wat zeiltjes en doeken in de ambulance leggen. En moet ik me nu nog voorbereiden op een mogelijke verlossing? Ik zal wel zien..nuchter handelen is op zo’n moment het beste.

De tuinman, ambulance chauffeur en ik gaan op weg. Na 10 minuten ergens hoog in het dorp Hidi staan 2 vrouwen en de echtgenoot van de vrouw. Al puffend kan ze gelukkig nog lopen en zit ze op de bijrijderstoel. Al hobbelend over de weg, vraag ik schuin of mevrouw vocht verlies…gelukkig niet. Aangekomen in de clinic van Rob Gebeye komen we in een muf stoffig kamertje met een baartafel. 4 cm ontsluiting…ik ben opgelucht. We laten mevrouw en familie achter..Op de terugweg realiseer ik me dat clinic een prachtige delivery room (bavallingskamer) heeft die nu niet functioneert..Ik begrijp ook waarom mensen liever in clinic Hidi bevallen ipv in Rob. Het wordt weer tijd dat de bevallingen weer terugkeren op Hidi..De wens is zeker in 2015, nog dit jaar! Iedereen kijkt er naar uit!

Dit was 1 van de dingen van de afgelopen 2 dagen. Verder doe ik het verpleegkundig werk vooral wanneer de anderen verpleegkundigen weg zijn. Zo had ik gisteravond een man met Typhus, eergisteren een meisje met een hoofdwond. Ze was duizelig geworden van het rondjesdraaien en viel om met een hoofd op een steen.

Het is weer leuk om volop te werken op en rond de compound. Nu na 5 maanden is het reilen en zeilen redelijk bekend. Het team is zelfstandig en flexibel, helpt elkaar waar nodig. Heel mooi om te zien en een goede basis voor de toekomst.

Ik heb opnieuw het voorrecht gehad om te reizen! Samen met Renske hebben we nu een toer naar het noorden gemaakt! Dat was weer oud en vertrouwd, omdat we in het verleden ook veel hebben gereisd. Het noorden bied meer cultuur en je ziet meer terug van het religieuze orthodoxe denken. Vooral ook rond de tijd van Timkat, een nationale feestdag in Ethiopië. Een viering van de doop van Jezus. Dit gaat gepaard met grote menigte mensen die door de priester worden natgespoten door middel van een brandweerspuit. Of als er de mogelijkheid door onderdompeling. Dit wordt elk jaar dan herhaald. Mensen zijn overwegend wit gekleed, dus je ziet grote groepen mensen langs de kant van de weg. Wij waren rond Timkat in Lalibela, de plaats waar 11 rotskerken zijn gevonden, die uitgehouwen zijn in rotsen. Al honderden jaren oud! Een bijzonder stukje cultuur waar de Ethiopiërs ook erg trots op zijn. Het tekent ook de rijkdom van Ethiopië die het vroeger heeft gekend.

Zo’n feestdag heeft ook zijn keerzijde..Je weet dat het druk is, dus je boekt telefonisch op tijd een hotel. Bij aankomst blijkt dus dat er maar plaats is voor één nacht en dat de prijzen gestegen zijn. Ik hou voet bij stuk..maar er worden verwijten gemaakt naar de collega waarmee ik afspraken had gemaakt. Hij zou geen goed engels kunnen en mij dus verkeerd begrepen hebben enz. De dag erna kwamen we de groep tegen die dus hadden geboekt in hetzelfde hotel..zij hadden voortijdig betaald en waarschijnlijk het 3 dubbele van onze prijs..dus alles is dan geoorloofd..

Prachtige bergen en dalen typeren ook deze omgeving. In Bahir Dar hadden we een prachtig hotel. Het voordeel is dat ik bijna wordt aangezien als een Ethiopiër, waardoor we scherp kunnen zijn in de prijs. We boeken daar een halve dag tour op het water..maar vervolgens duurt de tour van 9 uur s’morgens tot half 5 s’middags…Echt waar voor je geld! En een hoop lol met een franse priester en nog wat Europeanen.

Op de terugweg reden we langs een bijzonder indrukwekkende kloof, de Nile Gorge, vergelijkbaar met de grand Canyon in USA. Tussen de groten bergen voel je je maar een klein mensje! De laatste dag bezoeken we op de bonnefooi Hope Enterprice office en feeding centre in Addis Abeba. We spreken een groot deel van het management. Woord en Daad, Dorkas en Hoornbeeck College zijn grote vrienden van Hope Enterprice. Daarna bezoeken we Hope University College en spreken daar studenten. Vooral daar is te merken wat er met al het sponsor geld is gebeurd. Studenten zijn blij met de mogelijkheid van studeren.

De tijd vliegt. We brengen ome Henk, Piet en Renske weer naar het vliegveld. Ik hoop volgende week donderdag te vertrekken, om vervolgens 6 februari in Brussel aan te komen. Deze week nog even genieten, van de lessen die ik geef aan 4 collega’s, het werken met de collega’s in de clinic, het bedenken van gekke ideeën met Ruben over kaasboerderij, druiven velden voor wijn enz.

Tot ziens!

Hartelijke groet, Marianneke